غیبة

غیبة. [ ب َ ] (ع مص ) درآمدن چیزی در چیزی . (از منتهی الارب ). فرورفتن چیزی در چیزی و پوشیده شدن . غِیابة. غُیوبة.غِیاب . غَیاب . (از اقرب الموارد). || (اِمص ) بدگویی در پس کسی . اسم است اغتیاب را. غیبة در صورتی گویند که راست باشد و اگر دروغ باشد بهتان نامیده شود. (از منتهی الارب ). عیب کسی در قفای او گفتن ، و با لفظ کردن استعمال میشود. (آنندراج ). یاد کردن کسی بدانچه دوست ندارد بشرط آنکه شخص دارای آن باشد ودر غیر این صورت بهتان است یعنی نسبت دادن چیزی که آن را بجا نیاورده است . (از تعریفات جرجانی ). وقیعة.(منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجوع به غیبَت شود.