فارسی

فارسی . (اِخ ) حسن بن احمدبن عبدالغفار، مکنی به ابوعلی . اصلاً فارسی و در علم عربیت یکی از پیشوایان بود. در شهر فسا به سال 288 هَ . ق . متولد شد. در سال 307به بغداد آمد و از آنجا به شهرهای دیگر رفت و در 341 به حلب وارد شد و در آنجا مدتی در نزد سیف الدوله ماند. سپس به فارس بازگشت و از دوستان عضدالدوله ٔ دیلمی شد و نحو را به او آموخت و کتاب الایضاح را در قواعد زبان عرب برای او نوشت و بار دیگر به بغداد رفت وتا پایان زندگی در آنجا بود. و در سال 377 درگذشت . معروف و متهم به اعتزال بود. کم وبیش شعر میگفت . از کتابهای او التذکره ، المقصور و الممدود، و العوامل المئة معروف است . (از الاعلام زرکلی ج 1 ص 221). بیست وشش کتاب از آثار او در هدیةالعارفین ص 272 یاد شده است .