فاسی

فاسی . (اِخ ) محمدبن احمدبن علی ، مکنی به ابوعبداﷲ و ملقب به تقی ّالدین .تاریخ نویس و عالم اصول و حافظ حدیث بود. اصلش از فاس بود ولی در مکه تولد و همانجا وفات یافت و در آنجامدتی سمت قضاء فرقه ٔ مالکی را به عهده داشت . سخاوی درباره ٔ او گفته است : او دریای وسیعی از دانش بود که پس از مرگش جانشینی مانند خود نیافت . از آثارش این کتب مشهور است : شفاءالغرام باخبار البلد الحرام ، درباره ٔ زندگی اعیان مدینه ، المقنع من اخبار الملوک و الخلفاء، العقد الثمین فی تاریخ البلد الامین در چهار مجلد و به ترتیب حروف هجاء، ذیل کتاب النبلاء ذهبی ، ارشاد الناسک الی معرفة المناسک . همچنین او کتاب حیات الحیوان دمیری را اختصار کرده است . زندگیش میان سالهای 765 و 832 هَ . ق . بوده است . (از اعلام زرکلی ج 1ص 855). رجوع به معجم المطبوعات ج 2 ستون 1429 شود.