فتاء

فتاء. [ ف َت ْءْ ] (ع مص ) شکستن چیزی را. || فرومیرانیدن . (منتهی الارب ). آرام گردانیدن . || خاموش کردن آتش را. (اقرب الموارد). || فراموش کردن و بازایستادن از چیزی . (منتهی الارب ). || مافتاء؛ پیوسته : مافتاء یذکره ؛ پیوسته ذکرش میکند. (منتهی الارب ).