فتنه افکندن
لغت‌نامه دهخدا
فتنه افکندن . [ ف ِ ن َ / ن ِ اَ ک َ دَ ] (مص مرکب ) آشوب برپا کردن و خلاف انگیختن در چیزی یا میان کسان :
گفت اینک اندر آن کارم شها
کافکنم در دین عیسی فتنه ها.
در میانْشان فتنه و شور افکنم
کاهنان خیره شوند اندر فنم .
رجوع به فتنه شود.
گفت اینک اندر آن کارم شها
کافکنم در دین عیسی فتنه ها.
مولوی .
در میانْشان فتنه و شور افکنم
کاهنان خیره شوند اندر فنم .
مولوی .
رجوع به فتنه شود.
