فتنه انگیز
لغت‌نامه دهخدا
فتنه انگیز. [ ف ِ ن َ / ن ِ اَ ] (نف مرکب ) آنکه فتنه انگیزد. آنکه خلاف در میان دیگران اندازد. آشوبگر :
مگو کز راه من چون فتنه برخیز
چو برخیزم تو باشی فتنه انگیز.
دروغ مصلحت آمیز به از راست فتنه انگیز. (گلستان ).
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه ٔ جادوی تو بود.
فتنه جو. فتنه خیز. رجوع به فتنه شود.
مگو کز راه من چون فتنه برخیز
چو برخیزم تو باشی فتنه انگیز.
نظامی .
دروغ مصلحت آمیز به از راست فتنه انگیز. (گلستان ).
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه ٔ جادوی تو بود.
حافظ.
فتنه جو. فتنه خیز. رجوع به فتنه شود.
