فتن

فتن . [ ف َ ] (ع مص ) آزمودن چیزی را. (منتهی الارب ). || به شگفت آوردن کسی را. || در فتنه افکندن کسی را. || در فتنه افتادن کسی . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || در آتش سوختن . (منتهی الارب ). سوختن . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ) (اقرب الموارد). || در رنج افکندن . (ترجمان علامه جرجانی ). || (اِ) حال . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || گونه . (منتهی الارب ). گویند: العیش فتنان ؛ یعنی زندگی بر دو گونه است : تلخ و شیرین . (اقرب الموارد).