فثاء

فثاء. [ ف َث ْءْ ] (ع مص ) به آب بازایستانیدن دیگ را از جوش . (منتهی الارب ). فرونشاندن جوشش . (اقرب الموارد). || شکستن خصم را به سخن . (منتهی الارب ). || به گرم کردن فرونشاندن سردی چیزی را.(اقرب الموارد). || بازداشتن چیزی را از کسی . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || جوشیدن شیر پس از بالا برآمدن کف و پاره پاره شدن آن . (منتهی الارب ). || فرونشاندن خشم کسی را. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). فثوء. رجوع به فثوء شود.