فخور

فخور. [ ف َ ] (ع ص ) نازنده . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ترتیب عادل ص 76) (منتهی الارب ). به تکلف ستاینده خویشتن را. فخرکننده . (اقرب الموارد). || ناقه ٔ بزرگ پستان کم شیر. (منتهی الارب ). و گوسفند اهلی بزرگ پستان و کم شیر. (از اقرب الموارد). || پستان سطبر درشت تنگ سوراخ کم شیر. || خرمابن بزرگ تنه ٔ گنده شاخ . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). درخت نخل قوی شاخ پربرگ . (فهرست مخزن الادویه ). || اسب بزرگ و دراز نره . (منتهی الارب ).