فدا

فدا. [ ف ِ / ف َ ] (از ع ، اِ) در تداول فارسی ، بجای فداء. رجوع به فداء شود. || چیزی که از آن درگذرند و در راه مقصود واگذارند، و در این معنی در ادب پارسی بیشتر به حالت اضافه به کار رود :
فدای تو دارم تن و جان خویش
نخواهم سر و تخت و فرمان خویش .

فردوسی .

فدای آن قد و زلفش که گویی
فروهشته ست از شمشاد شمشاد.

لبیبی (از صحاح الفرس ).

جان خاقانی فدای روی جان افروز توست
گرچه خصم اوست جانان یار جانان جان تو.

خاقانی .

باک مدار سعدیا گر به فدا رود سری
هر که به معظمی رسد ترک دهد محقری .

سعدی .

فدای پیرهن چاک ماهرویان باد
هزار جامه ٔ تقوی و خرقه ٔ پرهیز.

حافظ.