فراست

فراست . [ ف ِ س َ ] (ع اِمص ) فهم و ادراک و زیرکی و دانایی و قیافه و آن علمی است که از صورت پی به سیرت برند. (غیاث اللغات ). فراسة : کلیله گفت : توچه دانی که شیر در مقام حیرت است ؟ گفت : به خرد و فراست خویش . (کلیله و دمنه ). فصلی بنوشتم بدان حال که بر وفق حدس و فراست من آمد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ).
ناکسان را فراستی است عظیم
گرچه تاریک طبع و بدخویند.

سعدی .

عقل و کیاستی و فهم و فراستی زایدالوصف داشت . (گلستان ). به فراست به جای آوردم که معزول است . (گلستان ).
فال مؤمن فراست نظر است
وین ز تقویم و زیج ما به در است .

اوحدی .

رجوع به فِراسة شود.