فراکنلغتنامه دهخدافراکن . [ ف َ ک َ ] (اِ) جوی نوکنده ٔ عمیق که در آن تازه آب جاری و روان شده باشد. || جوی بلند همچو جویی که در کمر کوه و امثال آن کنده باشند. || (ص ) بلند که نقیض پست باشد. (برهان ).
