فرحةلغتنامه دهخدافرحة. [ ف َ / ف ُ ح َ ] (ع اِمص ) شادمانی و فیریدگی . (منتهی الارب ). مسرت . (اقرب الموارد). || (اِ) مژدگانی . (منتهی الارب ). آنچه بشارت دهنده را دهند. گویند: «لک عندی فرحة اًن بشرتنی ». (از اقرب الموارد).
