فره
لغت‌نامه دهخدا
فره . [ ف َرْ رَ / رِ ] (اِ) شأن و شوکت و شکوه و عظمت . (برهان ). خوره . فر. (حاشیه ٔ برهان چ معین ) :
بر آیین شاهان پیشین رویم
همان از پی فره و دین رویم .
زآن بر و بازو وز آن دست و دل و فره و برز
زآن بجنگ آمدن و کوشش با شیر عرین .
مردم چو ز فردین فروماند
دنیا ندهدش زیب و نه فره .
- بی فرّه ؛ بی شکوه . بی قدرت . بی ارزش :
مخالفان تو بی فره اند و بی فرهنگ
معادیان تو نافرخندو نافرزان .
|| فروغ و فر و شکوه . رجوع به فره ٔ ایزدی و خوره شود.
بر آیین شاهان پیشین رویم
همان از پی فره و دین رویم .
فردوسی .
زآن بر و بازو وز آن دست و دل و فره و برز
زآن بجنگ آمدن و کوشش با شیر عرین .
فرخی .
مردم چو ز فردین فروماند
دنیا ندهدش زیب و نه فره .
ناصرخسرو.
- بی فرّه ؛ بی شکوه . بی قدرت . بی ارزش :
مخالفان تو بی فره اند و بی فرهنگ
معادیان تو نافرخندو نافرزان .
بهرامی سرخسی .
|| فروغ و فر و شکوه . رجوع به فره ٔ ایزدی و خوره شود.
