فروباریدن
لغت‌نامه دهخدا
فروباریدن . [ ف ُ دَ ] (مص مرکب ) ریختن .باریدن . فروریختن اشک و باران و جز آن :
گر هیچ سخن گویم با تو ز شکر خوشتر
صد کینه به دل گیری صد اشک فروباری .
فروبارید بارانی ز گردون
چنانچون برگ گل بارد به گلشن .
وز ابر جهان سرشک پرحکمت
بر کشت هش و خرد فروبارد.
ای حجت بسیارسخن دفتر پیش آر
وز نوک قلم در سخنهات فروبار.
بیای تا من و تو هر دو ای درخت خدای
ز بار خویش یکی چاشنی فروباریم .
مگر بر نوای چنان ناله ای
فروبارد از چشم من ژاله ای .
رجوع به فروریختن شود.
گر هیچ سخن گویم با تو ز شکر خوشتر
صد کینه به دل گیری صد اشک فروباری .
منوچهری .
فروبارید بارانی ز گردون
چنانچون برگ گل بارد به گلشن .
منوچهری .
وز ابر جهان سرشک پرحکمت
بر کشت هش و خرد فروبارد.
ناصرخسرو.
ای حجت بسیارسخن دفتر پیش آر
وز نوک قلم در سخنهات فروبار.
ناصرخسرو.
بیای تا من و تو هر دو ای درخت خدای
ز بار خویش یکی چاشنی فروباریم .
ناصرخسرو.
مگر بر نوای چنان ناله ای
فروبارد از چشم من ژاله ای .
نظامی .
رجوع به فروریختن شود.
