فرودوختن
لغت‌نامه دهخدا
فرودوختن . [ ف ُ ت َ ] (مص مرکب ) فروکردن . زدن پیکان و تیر و نیزه و جز آن :
خدنگی که پیکانْش ْ بدبید برگ
فرودوخت بر تارک ترگ ترگ .
|| نگریستن . خیره گشتن و یا چشم فروبستن :
به زر چشم خود را فرودوختی
جهان را به دینار بفروختی .
دیده فرودوختم تا نه به دوزخ برد
باز نظر می کنم سخت بهشتی وشی .
مگر از شوخی تذروان بود
که فرودوختند دیده ٔ باز.
خدنگی که پیکانْش ْ بدبید برگ
فرودوخت بر تارک ترگ ترگ .
فردوسی .
|| نگریستن . خیره گشتن و یا چشم فروبستن :
به زر چشم خود را فرودوختی
جهان را به دینار بفروختی .
فردوسی .
دیده فرودوختم تا نه به دوزخ برد
باز نظر می کنم سخت بهشتی وشی .
سعدی .
مگر از شوخی تذروان بود
که فرودوختند دیده ٔ باز.
سعدی .
