فروزدن

فروزدن . [ف ُ زَ دَ ] (مص مرکب ) فروبردن در چیزی :
نان فروزن به آب دیده ٔ خویش
وز در هیچ سفله شیر مخواه .

سنایی .

|| استوار کردن . کوفتن و برافراشتن درفش و جز آنرا :
به شهر اندر افکند تن با سپاه
فروزد به باره درفش سپاه .

اسدی .

- جامه فرو نیل زدن ؛ جامه ٔ نیلی و کبود پوشیدن . بمصیبت نشستن یا نشاندن :
چون بلشکرگه او آینه بر پیل زنند
شاه افریقیه را جامه فرو نیل زنند.

منوچهری .