فروغی

فروغی . [ ف ُ ] (اِخ ) ابوالحسن ... فرزند محمدحسین ذکاءالملک اصفهانی است . ابوالحسن در سال 1301 هَ . ق . در تهران متولد شد و پس از تحصیل علوم قدیمه و جدیده به تدریس تاریخ و جغرافیا پرداخت . وی مدتی رئیس دارالمعلمین عالی تهران (دانشسرای عالی ) بود و در زمان او به این مؤسسه رونقی داده شد. از آثار او یکی مثنوی شیدوش و ناهید و دیگر دو رساله موسوم به سرمایه ٔ سعادت و اوراق مشوش است . فروغی در سالهای اخیر چندان به گفتن شعر نمی پرداخت و بیشتر متوجه مطالعات و تألیفات فلسفی بود و مدتی نیز به استادی دانشگاه تهران منصوب شد و عضویت فرهنگستان را نیز به او اعطا کرده بودند. (از تاریخ ادبیات معاصر تألیف رشیدیاسمی صص 79-80). وی در سال 1338 هَ . ش . در تهران درگذشت .