فروگرفتن

فروگرفتن . [ ف ُ گ ِ رِ ت َ ] (مص مرکب ) پایین آوردن ، چون پالان از خر فروگرفتن . (یادداشت بخط مؤلف ) : اسبانشان را زین فروگرفتند و به گیاه بردند. (ترجمه ٔ تاریخ طبری بلعمی ).
بر پشت نهدشان و سوی خانه بردشان
وز پشت فروگیرد و برهم نهد انبار.

منوچهری .

عبداﷲ را فروگرفتند و دفن کردند. (تاریخ بیهقی ). حجاج سوگند خورد که او را از دار فرونگیرد مگر مادرش شفاعت کند. (مجمل التواریخ و القصص ). آن قرص از طاق فروگرفتیم . (اسرار التوحید).
فروگیر از سربار این جرس را
به آسانی بر آر این یک نفس را.

نظامی .

گفت با یزید آن کتاب از طاق فروگیر. (تذکرة الاولیاء).
|| تصرف کردن : کار سیستان لیث را مستقیم شد و خزاین طاهر فروگرفت . (تاریخ سیستان ). ستورگاه و مرکبان و هرچه بود فروگرفت . (تاریخ سیستان ). سرای بوسهل را فروگرفتند. (تاریخ بیهقی ).
- گرد چیزی را فروگرفتن ؛ محاصره کردن : هزار مرد قصد مدینه کردند و گرد مدینه را فروگرفتند. (قصص الانبیاء).
|| دستگیر کردن . (یادداشت بخط مؤلف ) : چندان حرص نمود که مر او را ارسلان خان فروگرفت . (تاریخ بیهقی ). او را مغافصة فروگرفت . (جهانگشای جوینی ).
- چشم فروگرفتن ؛ چشم پوشیدن :
دو چشم از پی صنع باری نکوست
ز عیب برادر فروگیر و دوست .

سعدی .

|| پاک کردن اشک :
اشک حسرت به سرانگشت فرومی گیرم
که اگر راه دهم قافله بر گل گذرد.

سعدی .