فسونگر
لغت‌نامه دهخدا
فسونگر. [ ف ُ گ َ ] (ص مرکب ) فسون خوان . فسون ساز. آنکه جادو و نیرنگ کند :
فسونگر چو بر تیغ بالا رسید
ز دیبا یکی پر بیرون کشید.
فسونگر به گفتار نیکو همی
برون آرد از دردمندان سقم .
ترا سیمرغ و تیر گز نباید
نه رخش و جادوی زال فسونگر.
سرگشته کرد چرخم چون چرخ بادریسه
فریاد از این فسونگر، زن فعل سبزچادر.
زالی است گرگ دل که ترا دنبه می نهد
زین دامگاه گرگ فسونگر گذشتنی است .
فسونگر در حدیث چاره جویی
فسونی به ندید از راستگویی .
فسانه بود خسرو در نکویی
فسونگر بود وقت نغزگویی .
فسونگر کرده بر خود چشم خود را
زبان بسته به افسون چشم بد را.
|| آنکه افسون کردن و رام کردن مار داند. مارافسای :
مارفسای ارچه فسونگر بود
رنجه شود روزی از مارخویش .
فسونگر مار را نگرفته در مشت
گمان بردی که مارافسای را کشت .
فسونگر چو بر تیغ بالا رسید
ز دیبا یکی پر بیرون کشید.
فردوسی .
فسونگر به گفتار نیکو همی
برون آرد از دردمندان سقم .
ناصرخسرو.
ترا سیمرغ و تیر گز نباید
نه رخش و جادوی زال فسونگر.
ازرقی .
سرگشته کرد چرخم چون چرخ بادریسه
فریاد از این فسونگر، زن فعل سبزچادر.
خاقانی .
زالی است گرگ دل که ترا دنبه می نهد
زین دامگاه گرگ فسونگر گذشتنی است .
خاقانی .
فسونگر در حدیث چاره جویی
فسونی به ندید از راستگویی .
نظامی .
فسانه بود خسرو در نکویی
فسونگر بود وقت نغزگویی .
نظامی .
فسونگر کرده بر خود چشم خود را
زبان بسته به افسون چشم بد را.
نظامی .
|| آنکه افسون کردن و رام کردن مار داند. مارافسای :
مارفسای ارچه فسونگر بود
رنجه شود روزی از مارخویش .
ناصرخسرو.
فسونگر مار را نگرفته در مشت
گمان بردی که مارافسای را کشت .
نظامی .
