فضل ستای
لغتنامه دهخدا
فضل ستای . [ ف َ س ِ ] (نف مرکب ) ستاینده ٔ فضل و برتری کسی . آنکه دیگران را به فضل و دانش و برتری بستاید :
فضل تو همی گوید هر فضل ستایی
مدح تو همی خواند هر مدحت خوانی .
فضل تو همی گوید هر فضل ستایی
مدح تو همی خواند هر مدحت خوانی .
فرخی .