فطاءة
لغتنامه دهخدا
فطاءة. [ ف َ ءَ ] (ع مص ) بر پشت کسی زدن . || آرمیدن زن . || بیفکندن کسی را بر زمین . || تیز دادن به چیزی . || رنج بردن . || کفک آوردن دیگ . || پست و هموار گردیدن پشت شتر کسی از گرانی بار و درآمدن . (منتهی الارب ). رجوع به فَطاء و فَطَاء شود.
