فغفور

فغفور. [ ف َ ] (اِ مرکب ) پادشاه چین را گویند هرکه باشد. (برهان ). لقب پادشاهان چین و کلمه ٔ پارسی است ، فغ به معنی خدای یا بت و پور یا فور به معنی پسر. (یادداشت مؤلف ). بغپور. (فرهنگ فارسی معین ) :
چو آگاهی آمد به فغفور از این
که آمد فرستاده ای سوی چین .

فردوسی .

نجوید همی جنگ تو فور هند
نه فغفور چین و نه سالار سند.

فردوسی .

بر آن دوستی نیز بیشی کنم
ابا دخت فغفور خویشی کنم .

فردوسی .

روم و چین صافی کند یاران او در روم و چین
نایبی فغفور گردد، حاسبی قیصر شود.

فرخی .

گر نامه کند شاه سوی قیصر رومی
ور پیک فرستد سوی فغفور ختایی .

منوچهری .

قیصر شرابدار تو، چیپال چوب زن
خاقان رکابدار تو،فغفور پرده دار.

منوچهری (دیوان چ دبیرسیاقی ص 40).

چو آمد سوی کاخ فغفور چین
ابا این پسنده دلیران کین .

اسدی .

کمین بنده ٔ اوست در روم قیصر
کهین چاکر اوست فغفور در چین .

سوزنی .

باغ چو ارتنگ چین نماید خرم
زآنک بدان خرمی خرامد فغفور.

سوزنی .

دین سره نقدی است به شیطان مده
یاره ٔ فغفور به سگبان مده .

نظامی .

خداوندی که چون خاقان و فغفور
بصد حاجت دری بوسندش از دور.

نظامی .

نبودم تحفه ٔ چیپال و فغفور
که پیش آرم زمین را بوسم از دور.

نظامی .

|| گاه مطلقاً به معنی پادشاه به کار رود :
نشاید شد به جاه و مال مغرور
چو مرگ آید چه دربان و چه فغفور.

ناصرخسرو.

ز دولتخانه ٔ این هفت فغفور
سخن را تازه تر کردند منشور.

نظامی .