فلتةلغتنامه دهخدافلتة. [ ف َ ت َ ] (ع اِ) کار ناگاه و بی اندیشه . (منتهی الارب ): خرج الرجل فلتةً؛ یعنی بغتةً. (از اقرب الموارد). || آخرین شب از هر ماه . || آخرین روز که سپس از وی ماه حرام باشد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
