فلح
لغتنامه دهخدا
فلح . [ ف َ ] (ع مص ) شکافتن . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || شکافتن زمین را جهت کشت کاری . || فریفتن . || بد سگالیدن . (منتهی الارب ). || دغلی نمودن . || کاستن در حق خرید و فروخت . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجوع به فلاحت شود.
