فلونیا
لغت‌نامه دهخدا
فلونیا. [ ف َ ] (اِ) معجونی است که از تخم شاهدانه و شیرابه ٔ خشخاش میساختند و بعنوان مسکر و مسکن به کار میرفته است . فلونی . (فرهنگ فارسی معین ). || نوعی معجون مسکن و مخدر. منسوب به فیلون ِ تارسی پزشکی از معاصرین اغسطس (اوگوست ) امپراطور روم که جهت تسکین درد دندان و درد دل به کار میرفته است . فلونیا الرومیه . (فرهنگ فارسی معین ). اسم معجون مرکبی است منسوب به افلن طبیب که افلونیا نیز مینامند. (فهرست مخزن الادویه ).
- فلونیای پارسی ؛ پلپل سپید و بزرالبنج از هر یکی بیست درم سنگ ، افیون گل مختوم ده درمسنگ ،زعفران پنج درمسنگ ، فرفیون و مرو سنبل و عاقرقرحا از هر یک دو درمسنگ ، جندبیدستر یک درمسنگ ، زرنباد و دردنج مشک هر یکی نیم درمسنگ . (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). رجوع به فلون و فلونی شود.
- فلونیای پارسی ؛ پلپل سپید و بزرالبنج از هر یکی بیست درم سنگ ، افیون گل مختوم ده درمسنگ ،زعفران پنج درمسنگ ، فرفیون و مرو سنبل و عاقرقرحا از هر یک دو درمسنگ ، جندبیدستر یک درمسنگ ، زرنباد و دردنج مشک هر یکی نیم درمسنگ . (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). رجوع به فلون و فلونی شود.
