فلک نشینلغتنامه دهخدافلک نشین . [ ف َ ل َ ن ِ ] (نف مرکب ) فلک سیر. فلک محل . فلک مرتبت . فلک مقدار. فلک پایه : خود را چو ستوده ای نکوهدعیسی ّ فلک نشین شمارش .خاقانی .