فناء نفس

فناء نفس . [ ف َ ءِ ن َ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) (اصطلاح فلسفه و تصوف ) یکی از مراتب قوه ٔ عقل عملی است ، و آن بیرون آمدن از خودبینی و مقصور گردانیدن نظر است بر ملاحظه ٔ عظمت و جلال خدائی به نحوی که همه ٔ موجودات و کمالات آنها را مستهلک و ناچیز ببینند در جنب وجود و کمالات ذات باری تعالی . (تقریرات فاضل تونی ص 128 از فرهنگ فارسی معین ).