فوات
لغت‌نامه دهخدا
فوات .[ ف َ ] (ع مص ) درگذشتن . (غیاث ): موت الفوات ؛ مرگ ناگهانی . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) :
آنچنان که بر سرت مرغی بود
کز فواتش جان تو لرزان شود.
وارهیدند از جهان پیچ پیچ
کس نگرید بر فوات هیچ هیچ .
- فوات فرصت ؛ از دست رفتن فرصت : پادشاه کامران آن باشد که تدبیر کارهاپیش از فوات فرصت ... بفرماید. (کلیله و دمنه ).
آنچنان که بر سرت مرغی بود
کز فواتش جان تو لرزان شود.
مولوی .
وارهیدند از جهان پیچ پیچ
کس نگرید بر فوات هیچ هیچ .
مولوی .
- فوات فرصت ؛ از دست رفتن فرصت : پادشاه کامران آن باشد که تدبیر کارهاپیش از فوات فرصت ... بفرماید. (کلیله و دمنه ).
