فیضوضاء
لغتنامه دهخدا
فیضوضاء. [ ف َ ] (ع ص ) کار مشترک میان قوم ، یا کار که در آن قوم مختلف باشند و یکی به حق دیگری تصرف کند. (منتهی الارب ): امرهم فیضوضاء بینهم ؛ یعنی مختلف اند در آن و تصرف میکند هر واحد چیزی که مر دیگری راست . (منتهی الارب ). رجوع به فوضوضاء شود.
