قبول افتادن

قبول افتادن . [ ق َ اُ دَ ] (مص مرکب ) مطبوع و پسندیده شدن . مقبول واقع شدن . (ناظم الاطباء) :
صالح و طالح متاع خویش نمودند
تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

حافظ.

ز عرض حال که نفتد قبول یار چه حظ
چو گل به باغ نمی آید از بهار چه حظ.

واله هروی .