قراضة
لغت‌نامه دهخدا
قراضة. [ ق ُ ض َ ] (ع اِ) ریزه های زر و سیم و جز آن که وقت تراشیدن برافتد.(منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) :
آن غنچه های نستر بادامه های قز شد
زرّ قراضه در وی چون تخم پیله مضمر.
آن یکی پا نهاده بر سر گنج
وین ز بهر یکی قراضه به رنج .
فروریخت زر او یک انبان نخست
قراضش قراضه درستش درست .
از شادی آن قراضه ای چند
گویی که منم جهان خداوند.
همه عمرش درمی در کف نبوده و قراضه ای در دف . (گلستان ). || در اصل لغت ریزه ٔ هر چیز است که از مقراض قطع شده بر زمین افتد. (آنندراج ). مانند قراضه ٔ جامه یا زر. (از اقرب الموارد). || قراضه ٔ مال ؛ ردی ٔ و پست آن . (از اقرب الموارد).
آن غنچه های نستر بادامه های قز شد
زرّ قراضه در وی چون تخم پیله مضمر.
خاقانی .
آن یکی پا نهاده بر سر گنج
وین ز بهر یکی قراضه به رنج .
نظامی .
فروریخت زر او یک انبان نخست
قراضش قراضه درستش درست .
نظامی .
از شادی آن قراضه ای چند
گویی که منم جهان خداوند.
نظامی .
همه عمرش درمی در کف نبوده و قراضه ای در دف . (گلستان ). || در اصل لغت ریزه ٔ هر چیز است که از مقراض قطع شده بر زمین افتد. (آنندراج ). مانند قراضه ٔ جامه یا زر. (از اقرب الموارد). || قراضه ٔ مال ؛ ردی ٔ و پست آن . (از اقرب الموارد).
