قرب
لغت‌نامه دهخدا
قرب . [ ق َ رَ ] (ع مص ) شب روی جهت به آب آمدن بامدادان . (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (آنندراج ). و ان لایکون بینک و بین الماء الا لیلة و اذا کانت بینکما یومان فأوّل یوم تطلب فیه الماء القرب و الثانی الطلق . یقال : قرب بصباص و ذلک ان القوم یسیمون الابل و هم فی ذلک یسیرون نحو الماء فاذا بقیت بینهم و بین الماء عشیة عجلوانحوه فتلک اللیلة القرب و هو اسم للقرابة. || (اِمص ) جستجوی آب در شب . (منتهی الارب ). || (اِ) چاه نزدیک آب . (منتهی الارب ) (آنندراج ).
