قرقارة

قرقارة. [ ق َ قا رَ ] (ع اِ) ریه مانندی که شتر وقت مستی از دهن برآرد. (منتهی الارب ) (آنندراج ). شقشقة. (اقرب الموارد). || آوندی از شیشه که گردنی دراز دارد. گویند: اشرب بالقرقارة. و در قاموس قرقار ضبط است . (اقرب الموارد). رجوع به قرقار (ع اِ) شود.