قزوینی

قزوینی . [ ق َزْ ] (اِخ ) جعفربن سیدمهدی بن حسن حسینی ، مکنی به ابوالهادی . از اکابر علمای امامیه ٔ خاندان آل قزوینی و کاتبی بلیغ و شاعری ماهر و ادیبی لغوی است که در حِلّه سکونت داشته و دارای ریاست مذهبی بود. بخشی از دیوان سیدحیدر حلی در ستایش اوست . وی از شاگردان پدر خود و شیخ انصاری و فاضل ایروانی است . او راست : کتاب اشرافات ، در منطق . تلویحات ، در اصول فقه . وی در اول محرم سال 1297 یا 1298 هَ . ق . در حِلّه وفات یافت و در نجف دفن شد. (ریحانة الادب ج 3 ص 292).