قساوة
لغت‌نامه دهخدا
قساوة. [ ق َ وَ ] (ع مص ) سخت و درشت گردیدن . || ناسره گشتن . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || تاریک شدن . (اقرب الموارد). || (اِمص ) سخت دلی . || سیاه دلی . دل سیاهی . || ستمکاری . || دلگیری و ملالت . || غمگینی و حزن و اندوه و آزردگی . || تنگدستی . (ناظم الاطباء). رجوع به قسو و قسوة و قساءة و قساوت شود.
