قشادةلغتنامه دهخداقشادة. [ ق ُ دَ ] (ع اِ) دُرد مسکه و ته نشین آن چون با پست و خرما پخته شوند. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || (ص ) شتر ماده ٔ پیر بسیارشیر. || سرشیر تنک . (آنندراج ) (منتهی الارب ). رجوع به قشدة شود.
