قصیة
لغتنامه دهخدا
قصیة. [ ق َ صی ی َ ] (ع ص ) دور. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || شتر ماده ٔ آسوده ٔ نیکو و برگزیده ٔ نجیب که بروی بار نکنند و ندوشند و او را جهت روزی ذخیره دارند. || شتر ماده ٔ فرومایه . و این کلمه از اضداد است . ج ، قصایا. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ).
