قضاءة

قضاءة. [ ق َ ءَ ] (ع اِ) عیب و فساد و تباهی . || عار و ننگ . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). گویند: فی حسبه قضاءة. (منتهی الارب ) :
تعیرنی سلمی و لیس بقضاءة؟

(از اقرب الموارد).

رجوع به قُضْاءة شود.