قعدة
لغت‌نامه دهخدا
قعدة. [ ق ُ دَ ] (ع اِ) شتری که راعی برای حاجات خود گرفته باشد. (اقرب الموارد) :
پیشم چو ماه قعده ٔ شبرنگ از آن کشند
تا خوانم آفتاب جنیبت برِ سخاش .
قعده ٔ نقره خنگ روز آمده از جنیبتش
ادهم شب فکند سم کندرو از مشمری .
|| خر. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). ج ، قُعُدات . (اقرب الموارد). ج ، قُعْدان . (منتهی الارب ). || زین و پالان . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ).
پیشم چو ماه قعده ٔ شبرنگ از آن کشند
تا خوانم آفتاب جنیبت برِ سخاش .
خاقانی .
قعده ٔ نقره خنگ روز آمده از جنیبتش
ادهم شب فکند سم کندرو از مشمری .
خاقانی .
|| خر. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). ج ، قُعُدات . (اقرب الموارد). ج ، قُعْدان . (منتهی الارب ). || زین و پالان . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ).
