قعیدة
لغت‌نامه دهخدا
قعیدة. [ ق َ دَ ] (ع ص ، اِ) زنی که همنشین شوهر خود باشد. (غیاث اللغات از شرح نصاب ) (آنندراج ). زن ، از آنجا که در خانه نشیند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). گویند: لکن قعیدة بیتنامجفوة. (اقرب الموارد). ج ، قعائد. (مهذب الاسماء).
- قعیدة الرجل ؛ زن مرد. (منتهی الارب ).
|| (اِ) چیزی است که زنان بافند و بر آن نشینند. || جوال و مانند آن که در میان آن قرمه و کعک باشد. || قعیده از رمل ، رملی که مستطیل نباشد،یا کوهی که بر زمین چسبیده باشد، الجبل اللاطی ٔ بالارض . (اقرب الموارد).
- قعیدة الرجل ؛ زن مرد. (منتهی الارب ).
|| (اِ) چیزی است که زنان بافند و بر آن نشینند. || جوال و مانند آن که در میان آن قرمه و کعک باشد. || قعیده از رمل ، رملی که مستطیل نباشد،یا کوهی که بر زمین چسبیده باشد، الجبل اللاطی ٔ بالارض . (اقرب الموارد).
