قلاعة

قلاعة. [ ق ُ ع َ ] (ع اِ) سنگ بزرگ در دشت نرم خاک افتاده . || هر کلوخ یا سنگ برکنده که آن را به دست یا به فلاخن اندازند. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || پاره ای از گل تراشه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || گویند: رمی بقلاعة؛ ای بحجة تسکته . (اقرب الموارد).