قماءةلغتنامه دهخداقماءة. [ ق َ ءَ ] (ع اِ) جائی که بر آن آفتاب نرسد. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). گویند جائی که در زمستان آفتاب بدان نتابد. (از اقرب الموارد). || جای فراخی و ارزانی . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ).
