قمی

قمی . [ ق ُم ْ می /می ] (اِخ ) محمد طاهر (ملا...) ابن محمد حسین ، اصلاً شیرازی است و چون در قم اقامت کرد به قمی مشهور شد. وی از مشاهیر علمای امامیه ٔ دوره ٔ شاه سلیمان صفوی واز مشایخ اجازه ٔ شیخ حر عاملی و ملا محمدباقر مجلسی و فقیه و متکلم و محدث و واعظ و شیخ الاسلام قم بود. نماز جمعه بپا میداشت و با فلسفه و صوفیه دشمن بود. با ملا خلیل قزوینی که نماز جمعه را در غیبت امام حرام میدانست و با ملامحسن فیض که مشرب عرفانی داشت مکاتبات و معارضاتی دارد. از تألیفات اوست : 1- الاربعون حدیثاً و دلیلا فی امامة الائمة الطاهرین . 2- بهجة الدارین در حکمت . 3- تحفة الاخبار در شرح قصیده ٔ رائیة. 4- حجةالاسلام فی شرح تهذیب الاحکام . 5- حکمةالعارفین فی رد شبه المخالفین من المتصوفین و المتفلسفین . 6- الفوائد الدینیة فی الرد علی الحکماء و الصوفیة. 7- موعظة النفس . 8- هدیه ٔ سلیمانی . وی به سال 1098 هَ . ق . در قم در گذشت و در قبرستان معروف به شیخان پشت مرقد زکریابن آدم دفن شد. (روضات الجنات و الذریعة) (ریحانة الادب ). و رجوع به انجم فروزان عباس فیض شود.