قنینه
لغت‌نامه دهخدا
قنینه . [ ق ِن ْ نی ن َ / ن ِ / ق ِ نی ن َ / ن ِ ] (از ع ، اِ) قِنینة. آوندی که شراب در آن پر کنند، مثل شیشه و صراحی و غیره . (از آنندراج ) :
صبح چو کام قنینه خنده برآورد
کام قنینه چو صبح لعل تر آورد.
دست پیاله بگیر قد قنینه بپیچ
گوش چغانه بمال سینه ٔ بربط بخار.
صبح چو کام قنینه خنده برآورد
کام قنینه چو صبح لعل تر آورد.
خاقانی .
دست پیاله بگیر قد قنینه بپیچ
گوش چغانه بمال سینه ٔ بربط بخار.
خاقانی .
