قواء

قواء. [ ق َ/ ق ِ ] (ع ص ، اِ) زمین خشک و بی گیاه . (از اقرب الموارد). دشت و زمین خالی وبی آب وگیاه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || زمین خشک میان دو قطعه زمین باران رسیده . (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || (اِمص ) گرسنگی . (از اقرب الموارد). گویند: بات القواء؛ ای جائعاً. غیر طعم . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || (ص ) منزل قوا؛ ای لا انیس به . (اقرب الموارد). جای خالی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).