قوام الدین
لغت‌نامه دهخدا
قوام الدین . [ ق َ مُدْ دی ] (اِخ ) محمد صاحب عیار. وزیر شاه شجاع بود و به سال 764 هَ . ق . به امر پادشاه مزبور کشته شد. حافظ درباره ٔ وی اشعاری دارد که مطلعش این است :
اعظم قوام دولت و دین آنکه بر درش
از بهر خاکبوس نمودی فلک سجود.
زمانه گرنه زر قلب داشتی کارش
به دست آصف صاحب عیار بایستی .
در تاریخ گزیده آمده است : خواجه قوام الدین محمد بسال 750 هَ . ق . به وزارت شاه شجاع منصوب گردید و بسال 751 نیابت به او مفوض گشت و بسال 755 هَ . ق . نیابت سلطنت یافت و در سال دیگر به قائم مقامی در کرمان بنشست و بترتیب شاه شجاع اختصاص داشت . (تاریخ گزیده چ لندن ص 650، 662، 684، 687، 692).
اعظم قوام دولت و دین آنکه بر درش
از بهر خاکبوس نمودی فلک سجود.
حافظ.
زمانه گرنه زر قلب داشتی کارش
به دست آصف صاحب عیار بایستی .
حافظ.
در تاریخ گزیده آمده است : خواجه قوام الدین محمد بسال 750 هَ . ق . به وزارت شاه شجاع منصوب گردید و بسال 751 نیابت به او مفوض گشت و بسال 755 هَ . ق . نیابت سلطنت یافت و در سال دیگر به قائم مقامی در کرمان بنشست و بترتیب شاه شجاع اختصاص داشت . (تاریخ گزیده چ لندن ص 650، 662، 684، 687، 692).
