قوایة

قوایة. [ ق َ ی َ ] (ع اِ) زمین خشک مانده میان دو قطعه باران رسیده و بیابان بی آب وگیاه . (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ). قفرالارض . (اقرب الموارد). || (اِمص ) توانایی . خلاف ضعف . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (آنندراج ). || (مص ) خالی گردیدن . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد): قویت الدار قِیّا و قوایة؛ خلت . (اقرب الموارد). رجوع به قی شود.