قومة
لغتنامه دهخدا
قومة.[ ق َ م َ ] (ع مص ) بهمه ٔ معانی رجوع به قیام (مص ) شود. || یک بار برخاستن . (از اقرب الموارد) || مابین الرکعتین قومة؛ یعنی دروا شدن میان رکوع و سجود. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || (اِ) قومة الانسان ؛ بالای مردم . قامت انسان .
