قیلةلغتنامه دهخداقیلة.[ ق َ ل َ ] (ع ص ، اِ) مؤنث قَیل . (از اقرب الموارد). رجوع به قیل شود. || شتر ماده ای که در نیمروز دوشند. (منتهی الارب ). || شیر که نیمروز آشامند. (از اقرب الموارد). رجوع به قَیل شود.
